მშობლიური დიადემა
მტკვარსა, ლურჯად მოელვარეს, ცად მთვარე რომ მთვარობს
თვის ნაზ სხივთა შეპარებით მას ფაქიზად ათრობს.

დღეს მწვერვალი, როგორც დედა, თავს ევლება არეს,
მყინვარს ადგას ერის მამა, თერგით უგებს მახეს.

შორს მნათობნი მიჯნურობენ, მშურს მათ სიყვარული,
ია-ვარდით გავსილ ველზე მათ ჩუმ სიარული.

ვინმე შორით კუნჭულში ხეკორძულას წყალს სვამს,
ზვიადსა და ჯოყოლას ვაჟა ერთად დასვამს.

მთაწმინდიდან მოჩანს ურჩ რაინდის სული,
მოხუც კაცი შესცქერს და ვერ უძლებს გული.

თეთრ მერანზე მხედარს მოაქროლებს ქარი,
პოეზიის მეფეს ამკობს ღამის ქნარი.

მეწყერზე მჯდარ მგოსანს არ მოუდის მუზა,
ელოდება იმ ჟამს, შემოასკდეს ღუზა.

იქ ღრუბელთა შორის, სტიქიონებს რთავდეს
ერთი ვინმე მესხი, ენით მუსიკობდეს.

აქეთ სულხან-საბა იგავთ მოგვიქსოვდეს,
იქით გურამიშვილი ჯვარცმას მოგვითხრობდეს.

გულით ვერ ვითვისებ უცხოთ ნათქვამ ზღაპრებს,
მიჯობს მხოლოდ ჩემი რაც გრძნობებით მავსებს.

ვვლიდი მრავალ ბილიკს, აწმყოთ დაღალული,
წარსულ დროთა ხილვით ესდენ მონუსხული.

ღრმად ფიქრებში გართულს ცამ დამჭექა დელგმა!
თვალთ აღმიდგა მშობლიური, ჩემი დიადემა!

ორჯერ ორი სამჯერ სამი შვიდჯერ შვიდი
გავიზარდე უკვე დიდი უკვე დიდი
ასოები შევისწავლე წაავიკითხო უნდა წიგნი
ბუნება და ისტორია ინგლისური ენის წინგი

შორს ცის კამარას მიწიერთაგან

ალი ეკიდა მზის ცხელ სხივებში

ცეცხლს ასდიოდა კვამლი ქათქათა

და იხრჩობოდა მაღალ მორევში



რკინის ღრუბლებად ამოჭედილი

ცხრა საფეხური ამაღლებულა

მაღლა ღვთის ტახტი იდგა მოქნილი

დროში ქცეული უკვდავ სხეულად



იქ ღმერთი იჯდა, ამაყი ღმერთი,

და მკაცრი მზერით აჩენდა რისხვას

გოლიათებმა ზურგს მტაცეს ხელი

და მიმიყვანეს დარბაზის მიჯნას



მუხლჩამოყრილი ფიცარნაგებზე

შიში მახრჩობდა ჩემ თავთა ზედა

მე დედამიწის იალაღებზე

ამდენი ცოდვა დავტოვე წეღან



და თითქოს ლოდი გულ მკერდზე მეცა

ღვთის ხმამაღალი, ამაყი სიტყვა

ირგვლივ დაიძრა შავფერი ზეცა

ირგვლივ დადუმდა ცა, მზე და მიწა



- ადამიანო! სასუფეველში

ადრე მომხვდარხარ რომ დარჩე მარად

მე შენი სულის წვეთებრ მორევში

იმ ბოროტებას რომელსაც მალავ



მოგიახლოვდა ღვთისა მართალი

დასჯა ყოველი სუფთა და წმინდა

სთქვი შენი სიტყვა რომ ხარ მართალი

გულის სიღრმეში ამის თქმა გინდა.



თავი ავწიე და ღმერთი ვნახე

ისევ ადუღდა ძარღვებში სისხლი

ოფლით დასველდა ცოდვილი სახე

ჩემში გაცოცხლდა მომკვდარი ზიზღი



- უფალო! ხალხმა დაგარქვა ღმერთი.

მე ჯოჯოხეთით მაშინებ განა?..

დედამიწაზე რა ვნახე მეტი?

სხვა ჯოჯოხეთი არ არის! არა!



მე ცრემლს და დაღლას ვუძლებდი დიხანს

მე ვგრძნობდი ტკივილს, მსდიოდა ოფლი

ხელის დაქნევა და შენი რისხვა,

არ მინდა ღმერთო, ისედაც მყოფნის.

სიმართლე გინდა? აგერ ვარ, შენს წინ

მუხლჩამოყრილი ლაპარაკს ვბედავ

გული ჯერ კიდევ სიცოცხლით მეწვის

ნახე თვალებზე ცრემლი მაქვს. ხედავ?



იცი უფალო რა არის ცრემლი?

ვერ მიამსგავსებ შენს შექმნილ წვიმას

ცრემლი ისაა როდესაც ებრძვი,

ცრემლი ისაა როდესაც გტკივა.



მაგრამ არ იცი უფალო რადგან

შენს მკაცრ თვალებს და შენს ამაყ სახეს

არ მოუხდება ეხლა ცრემლი და დაღლა

რომ არ გაფანტოს ეს სიამაყე.



მე გეტყვი მართალს, დამსაჯე მერე.

ადამიანი ამდენს რომ ვბედავ, მაგრამ,

რომ მითხრა ვერ დავიჯერებ

მე დამნაშავე რაში ვარ ნეტავ…



თუ ეს სამყარო შეიქმნა ღვთისგან?

თან კი ცოდვები თითოდ და თითოდ

შენ ღმერთო პასუხს მოითხოვ ვისგან?

თუ ყველაფერი შექმენი თვითონ.



ცოდვებით არის სამყარო სავსე

რადგან შევცოდავთ და ვმალავთ ვითომ

შენ ეს სამყარო შექმენი ასე

და დამნაშავეც შენა ხარ თვითონ!



ადგა უფალი, დატოვა ტახტი,

და ისევ შიშმა უეცრად დამჭრა

შემხედა ზედა, ყველაფრით დაღლილს

და თითქოს მონას პასუხი გამცა:



- გტკივა, და ასე იქნება მარად.

რადგან ეს არის სამყოფი ხალხის

რადგან ცოცხალი აქციეთ მკვდარად

რადგან ბრალს მადებთ სანაცვლოდ მადლის.



ნახეთ სამყარო, ჩვილი და სუფთა

მერე დაგლიჯეთ, დაკოდეთ, ეცით,

მტვერი ააგდეთ სინათლის შუქთან

ეხლა იმ მტვერში სამართალს ეძებთ?



არ იყო ცუდი, არ იყო კარგი,

არც განსხვავება არ იყო დროში

მაგრამ სიწმინდეს ვერ მიხვდა ხალხი

და გულში დაჭრა მიწიერ ომში.

შენ მართალი ხარ, უკვდავი სული

არ დაღონდება ცოცხალი სევდით

მაგრამ ოდესღაც მეც მქონდა გული

ეხლა რომელიც ხალხს დააქვს მკერდით



ოდესღაც ასე უცრემლო, მშვიდი

დიდხანს ვეძებდი ბოლო არჩევანს

და ერთადერთი გავწირე შვილი

ამდენი შვილის გადასარჩენად



გოლიათებზე ზედ იწვა ზეცა,

ცეცხლი ეკავათ უფლისებრ გველებს

მე ცხოვრებაში პირველად შემრცხვა,

არა, ეს იყო ცხოვრების მერე



თავი დავხარე, დავმალე სახე

ასე უეცრად ჩემს სასჯელს ვიხდი

ასე უფლის წინ სიმართლე ვნახე

ჭეშმარიტებას გვიან რომ მივხვდი



თუ მეზობელი სახლს აგიშენებს,

შენ კი იმ სახლის დაიწყებ ლეწვას,

არ დააბრალო მერე მშენებელს

სახურავიდან წყალი თუ წვეთავს



უფალს შევთხოვე, დრო აზრებს არ წყვეტს,

ჩემი სასჯელი მითხარი ღმერთო

თვითონ გავაღებ მაგ რკინის კარებს

შავ ჯოჯოხეთში რომ დავიფერფლო



ძნელ ტკივილისგან არ მქონდა ფიქრი

და გვიან გიხსნი ჩემს ცოდვებს მალულს

მე დამნაშავედ იმიტომ გვთლიდი რომ

უკვდავებში ვეძებდი ბრალულს



დედამიწაზე ვეძებდი მართლებს

და მოსამართლე არ მყავდა არსად,

შენა ხარ ჩემთვის დღეს მოსამართლე

და შვილი შენი მოველი დასჯას!