მართლა კიარა:D

მე ქარში წავალ,მშვიდი და ნელი ნაბიჯით წავალ
და ვივლი მანამ სანამ ზეცაში უფრთოდ არ ავალ

და იქ მისული დავინახავ ან ანგელოზებს
ანდაც ცეცხლის ალს და მის თავზე სასტიკ დემონებს

მომაგონდება ეს ცხოვრება როგორც სიზმარი
და ჩემს განაჩენს მივეგებები კვლავ მოცინარი

ანდაც ტირილით სიმამაცე თუ არ მეყოფა
სიმხდალე ურცხვად გულს თუ გზაზე გადაეღობა

და როცა ვიქნები მკვდარი,ხოლო ცოდვა-ნათქვამი
აქ რა დარჩება?-გავლილი გზა და კიდევ საფლავი

მშობლიურ სანახებს
ძალმორღვეული და კვლავ მთრთოლვარე
განვიმსჭვალები შენი ხატებით,
თეთრ ტანსაცმელში ვარ მგლოვიარე
და სიკვდილს ვებრძვი ცხელი ზღაპრებით.
სიგიჟის ალში იისფრად წვეთავს
უდაბნოდ ზრდილი იასამანი,
თითქოს თავზემოთ გადაუფარავთ
მარტის თოვლივით შავი საბანი.
მაღლით დაგვცქერის მრისხანედ ზეცა,
ჩვენი ნათლიის მწუხარე გმანვა.
გულზე კაქტუსი ისევ მომეცა
და ჩემს გრძნობებში დაიწყო გვალვა.
ბოროტს სურს, უნდა დასძლიოს კეთილს,
ჭუჭყიან ლაფთა ირგვლივ მოსროლით,
მაგრამ წმინდა სვეტს ვერ ნახავ დასვრილს,
ციური მადლით აღჭურვილს ბროლით.
ბობოქრობს გული, ღრიალებს გული,
გარემოს ბრუნვას უკან ვერ დასდევს,
წარსულ სიწმინდე, მებრძოლი სული
კვლავაც ხორციელ ხმალით განგმირეს.
ნელად მოღელავს და თან დუმს მტკვარი,
სიცოცხლე მკრთალი მასში ნავარდობს,
ძველებურ ზრუნვას მთაწმინდა, წყნარი,
ხილული ფრესკით ძლივსღა განაგრძობს.
შფოთავს და ქშენის ლურჯი ძარღვები,
საღამოს ნისლში მიცურავს მტრედი,
იმ ციურ ნიშნულს დაველოდები,
რომ მის წინაშე მოვირთხა ქედი.
ბოროტს სურს, უნდა დასძლიოს კეთილს,
ჭუჭყიან ლაფთა ირგვლივ მოსროლით,
მაგრამ წმინდა სვეტს ვერ ნახავ დასვრილს,
ციური მადლით აღჭურვილს ბროლით.

სად არიან სახეები ნეტავ
სად არიან მე რომ ვეღარ ვხედავ
ჩემს წინ ვხედავ შორს მიმავალ მერანს
და ვლოცულობ არ გაჩერდეს ნეტავ

დაიფარა სახეები ნიღბით
ვერ გაიგებ რა მოსწონთ და რა სწყინთ
ნუ იფიქრებ შენ მერანო ჩემზე
ჩემს გარეშე სადმე სხვაგან გასწი

თორემ აქ არ მოგასვენებს დარდი
ბორკილებით შეგიკრავე ფეხებს
ვერ იქნები ისევ ისე ლაღი
ხშირად ვეღარ შეიკავებ ცრემლებს

მიყურებენ ნიღბები და ვხვდები
რომ მათ შიგნით სახეები ქრება
გაიქეცი შენ მერანო სადმე
გიჟის მეტი აქ არავინ რჩება

Shall I compare thee to a summer's day?
Thou art more lovely and more temperate.
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer' s lease hath all too short a date,
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimmed;
And every fair from fair sometime declines,
By chance, or nature' s changing course, untrimmed:
But thy eternal summer shall not fade,
Nor lose possession of that fair thou ow' st,
Nor shall death brag thou wand'rest in his shade,
When in eternal lines to time thou grow' st.

So long as men can breathe or eyes can see,
So long lives this, and this gives life to thee.

მე არ ვიკადრებ შეგადარო ზაფხულის ფერებს,
შენი არსება უფრო ნაზი, ზომიერია,
ქარი უხეშად აცახცახებს მაისის კვირტებს
და მის ფარფატში მსწრაფლ ზაფხულიც დაკარგულია.
ხანდახან ზეცა იყურება მცხუნვარე თვალით,
ოქროს სახეზე მკრთალ ღრუბლებს კი ხშირად იფარებს,
ზოგჯერ კი გვტყორცნის თავის სხივებს ლურჯისფერ ალით,
ბუნება ესე ყველანაირ როლს შეიფერებს.
თუმცა ზაფხული ქვეყნად სუფევს მარადიულად,
შენი მშვენებით შემოცხილი ვერ გათავდება,
ვერას დაგაკლებს შენ სიკვდილი შავ აჩრდილებად,
შენი მშვენება ამ სტროფებში მუდამ დარჩება.

მუნ ადამის ძე ითარეშებს წუთისოფელში,
ვერავინ წაშლის შენს ხატებას ამ მძლავრ ლექსებში.